Doom's Combat Evolution Mirms Modern Metal Music Trends

De Doom -serie is altijd intrinsiek verbonden met metalmuziek, een verbinding die meteen duidelijk is uit zijn iconische soundtracks en aanhoudende demonische beelden. De visuele en auditieve elementen, gekenmerkt door vlammen, schedels en duivelse wezens, weerspiegelen de esthetiek die vaak wordt gezien op een ijzeren eerste podium. Deze band met de zwaardere kant van muziek is geëvolueerd naast de gameplay van Doom, met beide aspecten die zich opnieuw uitvinden tijdens de 30-jarige geschiedenis van de franchise. Beginnend met zijn thrash-metalen wortels, heeft Doom de afgelopen decennia verschillende metalen subgenres doorkruist, met als hoogtepunt de moderne metalcore-invloeden die in Doom worden gehoord: de donkere eeuwen.

In 1993 trok de soundtrack van de originele Doom zwaar uit de metalen scène van de late jaren 80 en vroege jaren 90. Co-maker John Romero heeft de significante invloed van bands als Pantera en Alice in ketens erkend, wat duidelijk is in nummers als "Untitled" van de E3M1: Hell Keep Level, met zijn riff opvallend vergelijkbaar met Pantera's "Mouth of War". De bredere Doom -score omarmde het thrash -subgenre, waardoor de intensiteit van Metallica en miltvuur digitaal wordt herschept. Deze pulserende soundtrack stuwde spelers door de gangen van Mars, met een weerspiegeling van de urgentie en snelheid van thrash metal, waarbij het snelle gunplay van de game perfect aanvult. Het tijdloze werk van componist Bobby Prince blijft een kenmerk van de serie, die naadloos synchroniseert met Doom's onvergetelijke ritme van gevechten.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Al meer dan een decennium bleven de muziek en gameplay van Doom harmoniseren, totdat de experimentele Doom 3 arriveerde in 2004. Deze overlevingshorror-geïnspireerde iteratie nam gedurfde risico's, waaronder een controversiële zaklampmonteur die later werd verwijderd. Doom 3 eiste een langzamer, meer opzettelijk tempo, dat een nieuw geluid vereiste. ID -software vroeg inspiratie uit verschillende bronnen, waarbij het hoofdthema van Doom 3 leek op het werk van de tool, met name hun album lateralus. Hoewel Trent Reznor aanvankelijk werd benaderd om het geluidsontwerp te orkestreren, was het Chris Vrenna en Clint Walsh die uiteindelijk het thema van de game componeerden en een geluid opleverden dat de griezelige sfeer van Doom 3's Sci-Fi-setting aanvulde.

Ondanks het commerciële succes wordt het ontwerp van Doom 3 beschouwd als een anomalie binnen de serie, als gevolg van de evolutie van FPS -games in de vroege jaren 2000. Het tijdperk zag de opkomst van console -shooters zoals Call of Duty en Halo, waardoor Doom zich aanpaste. Evenzo navigeerde metalmuziek door zijn eigen veranderingen, waarbij de Nu-Metal-scene plaats maakte voor meer diverse invloeden. De soundtrack van Doom 3, hoewel niet zo iconisch als de lateralus van het gereedschap, was een passend experiment dat goed in overeenstemming was met zijn toon.

Na een periode van ontwikkelingsuitdagingen keerde Doom in 2016 terug met een verbluffende reboot. Regisseurs Marty Stratton en Hugo Martin revitaliseerden de serie en omarmen het momentum van het originele spel. Componist Mick Gordon heeft een soundtrack gemaakt die zowel innovatief als hartverschillende was, met sub-basfrequenties en witte ruis om een ​​intense auditieve ervaring te creëren. De score van Doom 2016, vaak omschreven als een speelbaar Djent -album, verlegde de grenzen van zowel de shooter- als metaalgenres en verdiende het wijdverbreide bijval.

Met Eternal Eternal in 2020 werd de betrokkenheid van Gordon complexer vanwege geschillen met ID -software, wat resulteerde in een soundtrack die zijn kenmerkende stijl met andere invloeden mengde. De game boog zich verder in metalcore en weerspiegelde de dominantie van het genre in de late jaren 2010 en begin 2020. Gordons werk met bands als Bring Me the Horizon en Architects in deze tijd beïnvloedde de score van Eternal, met verpletterende storingen en elektronische elementen, als aanvulling op de meer gevarieerde gameplay van de game met platform- en puzzelsecties.

Persoonlijk blijft Doom 2016 mijn favoriet in de serie. Hoewel Doom Eternal uitzonderlijk is, voel ik me aangetrokken tot de ruwe energie van zijn voorganger, net als mijn voorkeur voor het album van Architects 2016, hebben al onze goden ons verlaten over hun recentere werk. Doom Eternal is, zoals Modern MetalCore, indrukwekkend, maar resoneert niet zo krachtig met mij als de eerdere inzendingen.

DOOM: The Dark Ages presenteert een intrigerende evolutie. De gameplay, zoals getoond in de recente Xbox -ontwikkelaar Direct, introduceert belangrijke wijzigingen in de serie. De nieuwe componisten, afmakende beweging, putten inspiratie uit zowel in het verleden als het heden metal, net zoals de game zelf verwijst naar de originele Doom terwijl ze nieuwe wendingen toevoegen. De donkere middeleeuwen nemen een langzamer tempo aan dan Doom Eternal, met een Captain America-achtig schild dat directe, agressieve gevechten aanmoedigt. Deze aanpak weerspiegelt het originele Doom's Corridor-gebaseerde ontwerp, maar versterkt het met elementen zoals 30 verdiepingen tellende hoge mechs en vuurspoor draken.

De soundtrack voor de donkere eeuwen moet deze dynamische gameplay matchen en zware elementen combineren met behendigheid. Invloeden van bands als geslagen los zijn duidelijk, met hun seismische storingen en thrash-achtige momenten die doen denken aan de intensiteit van de oorspronkelijke Doom. De donkere eeuwen put ook uit de thematische inspiraties van eerdere metal, die in fantastische en middeleeuwse elementen weven.

Hoewel we wachten op een volledige onthulling van de gameplay van de Dark Ages, is het duidelijk dat ID -software voortbouwt op zijn erfenis en verder, met innovatieve elementen zoals het besturen van mechs en het rijden op mythologische wezens. Deze toevoegingen, die doen denken aan games zoals Titanfall 2, weerspiegelen de bredere experimenten die wordt gezien in moderne metalmuziek, die in toenemende mate genres als elektronische, hiphop en hyperpop combineert.

Dit is een spannende tijd voor zowel zware muziekliefhebbers als doomfans. De Dark Ages belooft de sterke punten van de serie te leveren en tegelijkertijd nieuwe ervaringen te introduceren. Met gunplay in de kern zal het gevecht van de game ongetwijfeld de ster van de show zijn, vergezeld van een soundtrack die zijn demonische sfeer verbetert. Terwijl we de release in mei naderen, bouwt de anticipatie op voor wat een nieuw favoriet metalalbum zou kunnen zijn bij een onvergetelijke game -ervaring.