Yoko Taro, de visionair achter de veelgeprezen titels Nier: Automata en Drakengard, heeft openlijk de diepgaande impact van de game ICO op de wereld van videogames besproken als een vorm van artistieke expressie. In 2001 gelanceerd voor de PlayStation 2, verdiende ICO snel zijn status als cultklassieker, gevierd vanwege zijn minimalistische ontwerp en zijn verhalen, dat zich ontvouwt zonder een enkel gesproken woord.
Taro wees op het revolutionaire karakter van de centrale monteur van ICO, waarbij spelers het personage Yorda begeleiden door haar hand vast te houden. "Als ICO je in plaats daarvan een koffer had gedragen in plaats daarvan een koffer van een meisje, zou het een ongelooflijk frustrerende ervaring zijn geweest," merkte Taro op. Hij benadrukte dat de vereiste voor spelers om een ander personage te leiden een baanbrekende beweging was die de conventionele normen van gameplay -interactie op dat moment uitdaagde.
Tijdens dit tijdperk werd het spelontwerp vaak als succesvol beschouwd als de ervaring dwingend bleef, zelfs toen alle visuele elementen werden uitgekleed tot basisblokjes. ICO heeft deze trend echter opgevoerd door zich te concentreren op emotionele diepte en thematische rijkdom in plaats van puur mechanische vooruitgang. Taro betoogde dat het spel heeft aangetoond dat kunst en het verhaal verder zouden kunnen gaan dan alleen achtergronden voor gameplay, en essentiële elementen van de algehele ervaring werd.
Label ICO als "Epoch Making", erkende Taro zijn rol bij het sturen van de toekomstige richting van game-ontwikkeling. Hij loofde het spel voor het laten zien dat videogames diepe betekenis konden overbrengen door genuanceerde interacties en sfeervolle ontwerp.
Naast ICO noemde Taro ook twee andere games die zowel hem als de bredere gaming -industrie aanzienlijk beïnvloedden: Undertale door Toby Fox en Limbo door PlayDead. Hij gelooft dat deze spellen de horizon hebben uitgebreid van wat kan worden bereikt door interactieve media, waardoor de videogames het potentieel hebben om diepgaande emotionele en intellectuele ervaringen te bieden.
Voor enthousiastelingen van het werk van Yoko Taro werpt zijn waardering voor deze spellen licht op de creatieve invloeden die zijn eigen projecten aansturen. Het benadrukt ook de continue ontwikkeling van videogames als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.
